Salı, Mart 21, 2017

Yaşam Enerjim...


Şu sıralar sosyal medya konusunda bir pasifim... (snapchat hariç)
instastory de var ama orası bana işin daha resmi tarafı gibi geliyor :) orada saçmalarsak AYIP olur gibi :)) snapchat, bu işin daha eğlenceli tarafı. :) seviyorum orayı :) (snapchat: pinarustundag)




youtube a video yapmak ise gerçekten büyük mesai istiyor. çekmesi ayrı montajı ayrı bir iş, bu kadar yoğunluğun içinde açıkçası birazcık zor, ama imkansız da değil :)




mart geldi artık herkesler bir bahar havasına girdi derken İstanbul'da soğudu yine, yağmurlar falan... bu aralar da iş yerimizdeki fazla yoğunluktan arada sıkışan tek pazar gününü Uludağ'da değerlendirdim. sezonu da böylece kapatmış olduk :)


artık bir sonraki şehir dışı kaçamağım ne zaman olur bilemiyorum ama enteresan bir özelliğim olduğunu tekrar fark ettim.




benim dinlenmek gibi bir kavramım yok hayatımda. yani, pazar gününü evde oturarak dinlenerek de pekala geçirebilirdim ki geçen hafta oldukça yoğun ve cumartesi günü de oldukça uzun bir terapi eğitimim vardı, buna rağmen pazar sabahı 03.30 da uyanıp resmen Uludağ'a gittim.




döndüğümde neler oldu_




sanki koca hafta çalışan ben değildim, sanki önümüzdeki hafta full çalışacak olan da ben değildim, sanki o yorgun bezgin olan kadın ben değilmişim gibi pazartesi sabahına sanki tüm haftasonu uludağ da zaman geçirmişim gibi uyandım.




benim yaşam enerjim buradan besleniyor sanırım



dinlenmek vücudumuzun beynimizin ihtiyacı olan bir şey kabul ediyorum. ancak tam bir günü yatağın içinde koltuğun üzerinde televizyon izleyerek kitap okuyarak geçirmek bana boşa geçirilmiş zaman gibi geliyor.



iş yoğunluğundan sıyrılmak, kafayı birazcık dağıtmak için tüm bunların dışında bir şeyler yapmak gerek bana göre...


tüm hafta yapmadığım bir şeyler yapmak...
oturmak değil, yürümek, eğlenmek, kaymak..
kitap defter görmek değil, güneş çim doğa kar dağ bol oksijen çam görmek...



pazar günü kayarken kendi kendime tepeden aşağı baktım, hava buzzz kar yağıyor, dedim ki Pınar ne işin var senin burada?
sonra kendi kendimi cevapladım, dünyaya bir kere geldim madem, en güzel şekilde yaşamam gerek.. kar yüzüme çarpa çarpa kaydım, oh canıma değsin, o soğuktan sonra içeri girip içtiğim o çay var ya, of of of :) ne kıymetlidir o çay ne kıymetliiii :)))



bu benim bakış açım..



öyle zamanlarım oluyor ki akşam 9da koltukta uyuyakalıyorum. o kadar yorgun oluyorum. bu da hayatımın bir rutini. çünkü ben "uyuyakalmak" olayını da seviyorum :)
yatağa gidip yatıp uyumayı beklemektense, tv izlerken, kitap okurken, telefonla oynarken uyuyakalmayı seviyorum.
sabah olunca kocama "biz gece kaçta yattık" diye sormak bana hoş geliyor :) (bişeyler de benim kontrolüm dışında olsun ama dimi :) )



az evvel dışarısının ışıl ışıl olduğunu gördüm. iş yerimdeki odamın dışarıya açılan bir penceresi yok, gün ışığını görmek çok zor, dolayısıyla mesai bitimini heyecanla bekleyenlerdenim şuanda :)


bu aralar hayatımızda çok başka hareketlilikler var...
yoğunluk çok
yapacak iş çok
vakit yok :)



youtube da paylaştığım evlilik süreci tavsiyeleri videomda, düğün sonrası her şey bittiğinde yorgunluktan muşmulaya dönmüştük demiştim, sanırım şuanki iş yoğunluğumuz bittiğinde de aynı şekilde muşmulaya dönmüş olacağız :)))



geçen sene bu zamanlar, bahara doğru giderken başlıklı yazılar yazıyordum :)
benim baharım geldi ömrüme de, sene bile katladık üzerine... :)



arkadaşlar hayat çok güzel...
her anını içimize sindire sindire yaşamak gerek...


dinleniyorsak; dinlendiğimizi hissederek,
eğleniyorsak; eğlendiğimizi hissederek,
seviyorsak; hissederek




nefes alıyorsak Ya RAB, ŞÜKÜRLERLE, MİNNETLE....




Rabbim her birimizin ömür yazısını tekrar yaşamak isteyeceğimiz kadar güzel yazsın...




hadi size bir de çok sevdiğim türkülerden birini göndereyim.... her dinlediğimde hoşuma gider, her dinlediğimde farklı şeyler hatırlatır... ama bu türküyü en güzel bizim bıdık kuzen RIDVAN söyler... galata köprüsünde sahne alıyor, Star Balık'ta... ney sesini severseniz, gidin dinleyin ;)))))


Pazartesi, Mart 13, 2017

BİLECİK GÖLPAZARI KURŞUNLU KÖYÜ

Sizlere bir başarı öyküsünden bahsetmek isterim.


BEDRİYE BERBER ENGİN,


BİLECİK şehrimizin GÖLPAZARI'na bağlı KURŞUNLU KÖYÜ'nde yaşıyor. Aslında göçmen.


Hayatı boyunca az dizi izlemiş, çok kitap okumuş. Okuduğu kitapları da öyle gidip kitapçılardan değil, kütüphaneden almış. Ve okuduğu kitap sayısı tescillenerek SIRADIŞI OKUR ÖDÜLÜ almış. Bu ödülü aldığında haberi bile yokmuş ki dönemin kültür bakanları vasıtasıyla kendisine ulaşılmış. Sonrasında asıl macerası başlamış.




EKOTURİZM, EKOTARIM sözcüklerini kitaplardan öğrenerek köyünün güzelliklerini insanlarla paylaşmaya karar vermiş.  4yılı aşkın bir süredir tur şirketleri bu köye haftasonu ve günübirlik turlar düzenliyor.




tüm süreç içerisinde, köy evlerinde kalıyorsunuz, doğal, odun ateşinde pişen yemekler yiyorsunuz, eğleniyorsunuz ve kocaman bir samimiyetle tüm bunlar size yaşatılıyor.




Biz ilk başta gittiğimizde "burada ne işimiz var" diye düşündük ama dönerken gerçekten güzel anılar biriktirmiştik, çok gülmüştük, ve büyük bir çabaya şahitlik etmiştik.


BEDRİYE BERBER ENGİN, olarak facebook sayfasından ekleyebilirsiniz...


Kaldığımız evi ve yaptıklarımızı aşağıdaki videoda anlattım.. Canlı canlı izleyebilirsiniz :)




KÖY GEZİMİZİ BU LİNKTEN İZLEYEBİLİRSİNİZ. BEĞEN VE ABONE OL BUTONLARINI DA UNUTMAYIN :) SEVGİLER, PINAR.... 













Çarşamba, Mart 08, 2017

8 Mart yazısı

Bugün 8 mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü 
Bugün aslında bir anış, çoğu zaman bir haykırış gibi. Ağır ağır beklediğimiz, kadınım diye gururlandığımız bir gün.  Hikayesine kadar acı olsa da, bu sebepten dolayı kutlamayan, bu günü özel saymayan tanıdıklarınız vardır mutlaka benim gibi.
Uluslararası olarak kabul gören bir tarihin anılmasında, bu günün çiçeklerle taçlandırılmasına karşı değilim. Ve bu yazımda, kadın olmak ne demek, onu yazmayacağım…  
Bir kadını anlatacağım... 
***** 
Tek başıma kendi ayaklarımın üzerinde durabileceğime inancım tam. Hayatımı idame edebilme, hedeflerimi gerçekleştirebilme, yeni hayaller umutlar besleyebilme konusunda gücüm de tam. 
Ben, kardeşimin doğumu ile birlikte sanki 4 yaşımda değildim de bir den 24 yaşımda falan oldum. Onu küçücük boyumla ayağımda salladım, uyuttum, besledim. Annemle babam dernek toplantılarına katılırken bizi ananeme babanemebırakırlardı. Kardeşim bi tek benimle uyurdu. Sanki etim budum neydi.  
4 yaşımdaydım daha ; “sevgi vermek” ne demek, yaşayarak öğrendiğimde. 
Sonraailemdeki misyonum hep toparlayan, dinleyen, ara bulan, idare eden; ortada hep tampon olan, “ailenin ilk çocuğu ve güçlü kızı”. 
20 yaşıma kadar çok da kolay bir genç kızlık geçirdiğimi söyleyemeyeceğim. Açıkçası, Karadeniz’li  ve belli geleneksel tabuları olan bir ailenin içinde büyümek zordu. Üniversiteye girmek için resmen hırs yapmak, bunu başarmak zordu. Bir kızın yanında erkek “arkadaşlarının” olabileceğini kabul ettirmek zordu. Kendimi saydırmak, kabul ettirmek zordu. 
Ama oldu… 
En büyük desteğim ise hep Annem oldu. O bana hep en çok inanan yanım oldu. Ne yaparsam yapayım, o hep arkamda olurdu. 
Sonra ne zaman geçti, babam da artık beni kabullendi. 
Babam, belki de dünyanın en en en iyi babasıdır. Fedakardır. Çocuklarına kıymet vermeyi iyi bilir. Ama ona kendimi kanıtlamak, saydırmak çok çok zor oldu. He benden sonra büyüyen kız çocukları bi çok şeyi daha rahat yapabildiler. Çünkü benim attığım ilk imzalar, yeni devirlerin başlangıçları oldu. 
İlk işimi, kendim buldum kimsenin yardımı olmadan. Bizim sülalede “araya birini sokalım” mantığı çoktur. Ama ben böyle istemedim. 
Bulana kadar çok ağladım. Ben asla iş bulamayacağım diye çok parçaladım kendimi.
Sonra buldum. Aldığım maaşı duyanlar gülüyordu bana Jmalum ben, o kadar varlıklı bir ailenin kızıydım. Ne işim vardı onun bunun kapısında, bi de o maaşa! 
Sonra gel zaman git zaman, 32 yaşımın içindeyim ve 9.yılımı çalışıyorum. Derseniz 9 yılda ne yaptın? 
Kendime çok şey kattım. Çok okudum. İyi bir psikolog olmak için neler yapabilirim, araştırdım. Kendi kafama uygun harika bir dost buldum. Hatta onu üniversitede buldum. Bence üniversite hayatımın bana kattığı en güzel şey o. Dicle. Onunla birlikte çok eğitime gittik. Sabahın köründe gidip gece yarıları çıktığımız eğitimler… Gezip gördüğümüz yerler. Aldıklarımız, okuduklarımız, birlikte kaldığımız sınavlar… Onunla birlikte çok şey yaptık. Bence bir kadının hayatında çok iyi bir dostu olmalı! Mutlaka olmalı! 
Yemek yemeyi hep çok sevdim. Ama artık vücudumun dengesini korumayı biliyorum. Hayatımın o “…..’dan sonra” kısmı içerisinde, kendi kıymetimi daha iyi bilmeyi öğrendim. Çok susardım, konuşmayı öğrendim. Kendimi savunmayı öğrendim. Sevmediklerimi zorla sevmek zorunda olmadığımı öğrendim. 
Yaşı kaç olursa olsun, kimsenin bana haksızlık yapmaya hakkı olmadığını öğrendim. 
Kendi başıma uzun kilometreler yapmayı öğrendim. 
Upuzun saçlarımı saniyede kestirmeye karar verdiğimde, sonuçlarına katlanabilmeyi öğrendim. 
İnsanları tanımayı öğrendim. Yabancı insanları idare etmeyi, iş yerine uyum sağlamayı öğrendim. 
Samimi ve dürüst olursam eğer çok sevilirsin, bunu biliyorum ama herkesin samimi ve dürüst olmadığını öğrendim.  
Güçlü olmayı öğrendim. 
Piknik yapmayı bi türlü sevemedim. 
Kalitenin “pahalı”dan ibaret olmadığını ama kaliteli mala da verilecek paraya acımamayı öğrendim. 
Kendi modamı kendi tarzımla yaratmayı öğrendim. 
Birilerinden bir şeyler öğrenmekten yüksünmemeyi öğrendim. 
32 yaşımın içindeyim… 
Hayattan beklentilerimi öğrendim. Fark ettim. Hayallerim çoktu, hedeflerim büyük değil ama ulaşılması güç hedeflerdi. Fark ettim. 
Bodrum, hep en sevdiğim tatil yerim… 
Sonra, bir adam sevdim. 30uma gelmiştim. Artık kimseyi sevmekle uğraşamam diyordum. Gezerim, görürüm, yazarım, çizerim, videolar fotoğraflar çekerim, iyi bir psikolog olur, hayallerimi gerçekleştiririm derken, bir adam sevdim. 
Hiç beklemediğim ve düşünmediğim bir anda, kısacık bir sürede, bir adam sevdim ve onunla evlendim. 
32 yıllık hayatım boyunca yaşadığım hiçbir şeyden pişmanlık duymadım. Ne verdiğim kararlardan, ne tanıdığım insanlardan, hiçbir şeyden…. Yaşadıysam eğer bir sebebi vardır mutlaka dedim. Rabbim işini bilir, bunu da gördüysek vardır bi hayır dedim hep. 
Fatih, benim hayatımda verdiğim en hayati önemi olan, en hızlı ve en güzel kararım. Bir adamla evleniyorsun be kadın! Kolay mı, bi otur düşün, bi tart biç. 
Hep şuna inanırım, (istisnalar mutlaka vardır), ilk izlenim her zaman önemlidir. yeter ki karşımızdakini iyi GÖREBİLELİM, iyi DUYABİLELİM.
Belki de ben bu açıdan şanslı olan taraftım… 
32 yaşımdayım. Çalışmaktan asla gocunmayan, gezmekten yemekten zevk alan, paranın hesabını yapan ama pintilik yapmayan, hayata hayran ve kocama çok aşık bir kadınım! 
Nişanlıyken bir tanıdığım demişti ki, “aşık olduğunu bu kadar belli etme, adam şımarıp kaçar valla”. Çok şaşırmıştım bunu duyduğuma. 
Çok seviyorum diye neden kaçsın NORMAL BİR Adam??
Bana göre kadın, gülümsemeliydi, gülümsetmeliydi. Mutlu etmeliydi. Sevilmeliydi. Sevmeliydi. 
Babam, evliliğimin 2. Haftasında şöyle demişti, hiç unutmam, 
……Sen başarılı bir kadınsın. Etrafına ışık saçıyorsun. Şimdi bunu kocana yapacaksın. Sen gülümsemenle ışık saçacaksın, aydınlatacaksın. Sen surat asan değil, mutluluk saçan olacaksın……..” 
Bu yüzden ben hep bağıra çağıra sevdim kocamı. Hiç kimseyi umursamadan, kendi anamdan babamdan, onun anasından babasından, çekinmeden, utanamdanebebimden ahlakımdan da taviz vermeden, avaz avaz sevdim kocamı. 
Bu gün, iş yerine bir paket geldi kendisinden. İçindeki notu okuduğumda “iyi ki” dedim yine. 
32 yaşımdayım.
Çok uğraşıp çok şey başardım bu zamana kadar.
Çok zorlandım kendimi saydırana kadar. 
Çok istediğim bölümü okudum. 
Çok istediğim yerlerde çalıştım. 
Çok istediğim hedeflerim var. 
Çok güzel bir iki kişilik ailem var. 
Ben, şanslı bir kadınım! 
Mutlu bir kadınım! 

Her kadının, adamın, her insanın mutlu olmayı hak ettiğini de düşünmüyorum. Mutluluk dediğiniz şey, oturduğunuz yere özel servis edilmiyor. Nasıl ki yaşamak için yediğimize, içtiğimize dikkat ediyoruz, mutlu olmak için de DUYGU’ya dikkat etmek gerek, hareketlere dikkat etmek gerek….
Kuru kuruya sevmek yetmez, evlilik mesai ister, demişti ÜSTÜN DÖKMEN bir söyleşisinde..
Aynen öyle… 
Kuru kuruya yaşamak yetmez, mesai harcamak gerek. 

tabii ki her şeyin başında; hayat diye, sınav diye bir şey de var... 

Not: Bu yazı hangi şart ve koşulda yaşayan tüm kadınlar, insanlar için geçerli değil elbette. Hepimizin yaşam şartları farklı, belki ağır belki harika… herkesin hayatı pembe değil, biliyorum, ben de pembe bir yazı yazmadım. Ama kırılan, alınan varsa eğer; amacım kırmak kızdırmak yıkmak değil…

 bilginize
snapchat: pinarustundag
youtubekanalı için buraya tıklayabilirsiniz :)

Cumartesi, Mart 04, 2017

Sonunu güzel bağladım :)

kafamı karıştırıyor biraz gözlemlediklerim...

mesela bu şehrin bu koca betonları. o kadar çok seviyorum ki İstanbul'u. herhalde buradan başka bir yere gidemem diye düşünürdüm bi kaç zamana kadar. artık öyle değil. beni bile gerçekten bunaltıyor ve yoruyor çoğu zaman. sabah işe akşam eve şeklinde hayatlar için bu şehrin trafiği, binalardan yeni yollar oluşturan sokakları gerçekten yoruyor beni.. alıp başımı bi de kocamı, gidesim geliyor buradan ama korkumdan gidemiyorum..

belirsizlikleri hiç sevmedim çünkü ben. risk almayı da sevmem. ya siyahları ya beyazları severim hep. bu yüzden de ya hep sevip ya hep nefret ederim hayatımdakilerden. ortası yok hiç... bir küçük kırgınlığımla gemileri yakabilirim. hata mı bu yaptığım diye düşünmüyor değilim ama benim "küçük" diye tabir ettiklerim aslında şu sayılı günler içerisinde çok "büyük" şeyler.

Fatih hayatıma girdiği günden beri hiçbir şeyi tek kişilik düşünmedim. madem ki bir yolda yürümeye karar verdim bu adamla, onun kapladığı yerin de çok büyük bir önemi vardı. sonuçta anam babam kardeşim vardı, ve hep arkamdalardı onlar biliyordum ama ben bir AİLE kurmaya kalkıştım madem, her şeyi çift kişilik düşünmek zorundaydım. bu bir zorunluluk da değildi aslında; böyle olmalıydı bu iş benim kendi maneviyatımda. Onu her yerde göğsümü gere gere savundum savunurum da ve de utanmam korkmam, bundan da gocunmam asla, ama kimseyi ona karşı savunmam, onun karşısında durmam. bu da benim kafam... kimine göre doğru kimine göre yanlış ama bu düşünce ne zaman boğar beni, bunu düşününce "tek başıma kaldığımda" diye yanıtlıyorum kendi sorumu.. Ne zaman ki bir gün karşımda olduğunu görürüm, o gün tek kaldığım ve maneviyatımla karşı karşıya geldiğim andır herhalde...

bilmiyorum... ama biliyorum ya siyah ya beyaz, o kadar net..

insanların düşüncesizliklerine, gereksiz egoist hareketlerine, öne geçmeye çalışmalarına tahammülüm yok hiç...
yetersizliklerin farkında olup kendini çok büyük göstermenin ne demek olduğunu iyi biliyorum, görüyorum etrafımda çok fazla var bu insanlardan.
bu işi bi türlü beceremedim. "ben yaparım, ben bilirim" diye kibirlenmeyi bi türlü beceremedim. ben genelde bu cümleleri kuranları dinleyen taraf olurum hep. o büyük cümlelerin arkasındaki küçüklüğü gözümle kalbimle görüyorum içimden gülüyorum ve sıkılıyorum da ama karşımdakiler bunu anlamıyorlar. onlar kendilerince hep en kocaman olanlar..!!

hayatımdaki bazı insanlar gerçekten çok küçükler benim için..

büyük lafların içi hep boş olur çünkü. küçük bir balon da fazla nefesle şişip kocaman olur, fazla şiştiğinde patlar ve etrafa saçılır. :)

bu misal...

bağıra çağıra sevmek gerek azizim, yazmıştım Fatih'in doğum günü videosu yazısında.  bu yazıda 
öyle... sevgi gösterilmez, söylemek hissettirmek lazım..

söylemek istediğim çok fazla şey var da uygun cümleleri bulamıyorum. :)

"iyi niyet" ne demek, kelime karşılığını gayet iyi biliyorum :)
zorla olmaz. niyet, gönülden gelir. iyiyse iyidir kötüyse kötüdür. ha kimse de benim niyetim kötü demez onu da biliyorum.

fazla düşünmek, fazla didiklemek, fazla üzülmek, bazen söylemek, bazen de söylememek, hormonlara zarar...
kan akışının hızına zarar. 
nefes alışa zarar.
bir kereliğine verilmiş şu hayata zarar.

ne gerek var.

bu dünyada sevmekten daha güzel ne var... ?


snapchat: pinarustundag

youtubeKanalı :)



LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...