Her 10 Kasımlarda olduğu gibi bu 10 Kasımda da saatimiz 09:05’i gösterdiğinde ayakta, gözlerimiz Atatürk’ümün resminde Atatürk’e saygıya durduk. Yanımızda çocuklarımızla, minik cumhuriyetçilerimiz ve ellerindeki kırmızı beyaz karanfilleriyle saygıya durduk ve marşımızı söyledik.
Ne kadar gurur vericidir ki öyle birine sahiptir ki bu ülke, elleri minicik parmakları bezelye büyüklüğündeki taptazecik beyinlerin andığı, anarken saygıya durduğu ve kıpırdamadığı,
“ATATÜRK İÇİN BU SABAH BURADAYIZ” diyebildiği ve her yıl daha bir gururla daha bir onurla hasretle özlemle, burukluk ve bazen mahcubiyetle andığımız bir önder ATATÜRK.
Her yıl olduğu gibi bu yıl da burkuldu içim, keşke dedim yeniden
Keşke görebilseydik onu..
Keşke bu hayata daha önce gelmiş olsaydık ya da o şuanda yanımızda olsaydı
Gururla anarken onu, keşke gözlerine bakarak da varlığını duyarak da gururlansaydık.
YILMAZ ÖZDİL’in yazısında yazdığı ve okurken gözlerimi dolduran cümle ile;
Ölümünün üzerinden taaa 72 sene geçtikten sonra, hiç tanışmadığı, hiç görmediği
insanların bedenine imzasını atan bir başka lider var mı dünyada?
Keşkelerimizin hiç bitmeyeceği bu günden
ATAMIZA SAYGILARLA….
Not: YILMAZ ÖZDİL’İN YAZISINI MUTLAKA OKUYUN…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder